Ali Abdülkerimoğlu

     

      Ali Abdülkerimoğlu
      (Simav, 1926 – 10 Nisan 2008)

      1926 yılında Simav’a bağlı Çitköy’ünde doğdu. Şiir tutkusu onda ilkokul yıllarında başladı. Sırf bu yüzden 1950’li yıllarda İstanbul ve Eskişehir’de çıkan değişik dergi ve gazetelerde çalıştı. Köyünde çiftçilik yaptı, daha sonra ticaret hayatına atıldı. Yirmi beş yıl bu işle uğraştı.
      1957 yılında köyünden ilçeye taşındı. 1981 yılında Simav’da Anadolu Matbaası kurarak, Anadolu Gazetesi’ni çıkardı.
      Simav’ın ülke genelinde tanıtımını sağlayan Ali Abdülkerimoğlu, Basın -Yayın Enformasyon Genel Müdürlüğü’nün 1990 yılında düzenlediği “Anadolu Basını Özendirme Yarışması”nda, ülke genelindeki 800 gazete arasındaki değerlendirmede, fıkra ve makale dalında “Türkiye Birinciliği”ne layık görülerek “Devlet Ödülü” aldı. Aldığı ödüllerin arasında “Amasya Altın Elma Ödülü” de var.
      Ali Abdülkerimoğlu özellikle sevgi konusundaki şiirleriyle dikkat çekti. 10 Nisan 2008 vefat etti.

      Yayınlanmış şiir kitapları; İlkbahar İkindileri, Güz Çiçekleri ve Sonbahar adlarını taşır.

      GÖNÜLE SİTEM

      Şu dünyada sana uydum uyalı
      Usandırdın el âlemin dilinden
      Aşk sözünü senden duydum duyalı
      Neler çektim gönül senin elinden

      Sevgi ektim yüreklere bitmedi
      Nasihatler kulağıma gitmedi
      Yetmişinde âşık ettin yetmedi
      Neler çektim gönül senin elinden

      Gül dururken dikenlere takıldım
      Aşk yüzünden köle oldum satıldım
      Leyla sanıp cadılara kapıldım
      Neler çektim gönül senin elinden

      Sokaklarda bana yosma güttürdün
      Sultan diye eteğini öptürdün
      Şen yuvamda karga, baykuş öttürdün
      Neler çektim gönül senin elinden

      Ali Abdülkerimoğlu
      (Güz Çiçekleri s. 41)

      DOSTLARA VEDA

      Ömür boyu dostlarım bir olduk gündüz gece
      Şiirlerle yaşadık sevgiyi hece hece
      Kalmadı aramızda çözülmedik bilmece
      Gayri ben gidiyorum, elveda can dostlarım 

      Yaşadığım sürece aranızda konuktum
      Kaygı, tasa ne varsa sizler ile unuttum
      Sevginiz köprü oldu, kalpten kalbe yol tuttum
      Gayri ben gidiyorum, elveda can dostlarım 

      Sevginin süzgecinde arındık ve süzüldük
      Birimiz üzüldükse, hep birlikte üzüldük
      Aynı renkte, kokuda, bu bahçede tek güldük
      Gayri ben gidiyorum, elveda can dostlarım

      Ama böyle müstesna bir dünyamız var iken
      Onun ufuklarında evren bize dar iken
      Yüreğimiz, gönlümüz çiçekli bahar iken
      Buna rağmen yolcuyum, elveda can dostlarım

      Ali Abdülkerimoğlu
      (Güz Çiçekleri s. 103)

      Oyhan Hasan Bıldırki